22.10.2016 tarihinde Kapadokya 60K yarisini kostum.
Oldukca yuksek sayida katilimcinin oldugu organizasyonda hos bir ortam vardi. 60k ve 110k katilimcilari icin , yaris sabah saat 07:00'de basladi.
Kendimce gayet iyi basladim. 10.5 km deki ilk istasyon olan Ibrahimpasa'ya bir saat gibi vardim. Uchisar'a dogru devam ettim. Ozellikle burada, gercekten roller coaster misali nefis bir hat izliyordu rota. Cok keyif alarak ve oldukca hizli bir sekilde hatti takip ettim. 18,9 km ye geldigimde, bu bahsettigim nefis hat artik bitmis, vadi tabanina inmistim. Ve birden, genel anlamda cok korktugum birsey oldu. Bir sekilde aniden ve hic beklenmedik bir sekilde, sol ayak bilegim kotu sekilde burkuldu ve ben takla atarak -sarampole ucan bir otomobil misali-, hemen oradaki cukura yuvarlandim. Bir an acidan gozlerimin onunden yildizlar gecti. Acim fenaydi.
Bir sure perisan vaziyette oracikta oturdum. Bilegim hafiften sismeye baslamisti bile. Bilmiyorum, belki de 25 yildir, onceki yaptigim sporlarda da muzdarip oldugum ve bir sekilde, bu kirilgan bileklerimle her daim acik oldugum, bu yuzden cok dikkatli olmaya calistigim bir sakatlanma olayiydi bu.
O anda elbette her ihtimal geciyor insanin aklindan. Ama ortaokul yillarinda defter ve kitaplarimin ilk sayfasina yazdigim, cep telefonlari ve bilgisayarlar hayatima girince, acilis mesaji ve masaustu simgesi olarak hep tuttugum kisa yazi geldi gozumun onune. "NEVER GIVE UP!"
Onumde beni bekleyen zorlu bir 42 km olsa da devam edecektim, en azindan artik yuruyemeyecegimi anlayana kadar!
Buraya kadar zihnimde dinleyerek ve soylerek, su sarkiyla gelmistim:
(Lock,Stock and Two Smoking Barrels filminin basinda elemanlar polisten kacarken calar bu :) )
Kendimce gayet iyi basladim. 10.5 km deki ilk istasyon olan Ibrahimpasa'ya bir saat gibi vardim. Uchisar'a dogru devam ettim. Ozellikle burada, gercekten roller coaster misali nefis bir hat izliyordu rota. Cok keyif alarak ve oldukca hizli bir sekilde hatti takip ettim. 18,9 km ye geldigimde, bu bahsettigim nefis hat artik bitmis, vadi tabanina inmistim. Ve birden, genel anlamda cok korktugum birsey oldu. Bir sekilde aniden ve hic beklenmedik bir sekilde, sol ayak bilegim kotu sekilde burkuldu ve ben takla atarak -sarampole ucan bir otomobil misali-, hemen oradaki cukura yuvarlandim. Bir an acidan gozlerimin onunden yildizlar gecti. Acim fenaydi.
Bir sure perisan vaziyette oracikta oturdum. Bilegim hafiften sismeye baslamisti bile. Bilmiyorum, belki de 25 yildir, onceki yaptigim sporlarda da muzdarip oldugum ve bir sekilde, bu kirilgan bileklerimle her daim acik oldugum, bu yuzden cok dikkatli olmaya calistigim bir sakatlanma olayiydi bu.
O anda elbette her ihtimal geciyor insanin aklindan. Ama ortaokul yillarinda defter ve kitaplarimin ilk sayfasina yazdigim, cep telefonlari ve bilgisayarlar hayatima girince, acilis mesaji ve masaustu simgesi olarak hep tuttugum kisa yazi geldi gozumun onune. "NEVER GIVE UP!"
Onumde beni bekleyen zorlu bir 42 km olsa da devam edecektim, en azindan artik yuruyemeyecegimi anlayana kadar!
Buraya kadar zihnimde dinleyerek ve soylerek, su sarkiyla gelmistim:
(Lock,Stock and Two Smoking Barrels filminin basinda elemanlar polisten kacarken calar bu :) )
Ancak bundan sonrasini, su replikle gidecegimi yaris bittiginde gorecektim. :) "Aci yok Rocky!"
Evet, yaris yine de bitti. Kapadokya'nin gercekten cok fantastik ortaminda, cok cok guzel bir yaristi. Su anda (hemen ertesi sabah) davul gibi sismis bir bilekle, zor yurur vaziyette bu yaziyi yaziyor olsam da, kosu beni cok tatmin ve mutlu etti. Bitis cizgisini de oglum Noyan ile birlikte gecmek ayrica nefisti.
310 kosucunun basladigi bu yarisi, 8 saat 38 dakikada, genel klasmanda 48, kendi yas grubumda 19. olarak tamamladim. Kendi hedefim demeyeyim ama "umudum", 8 saatte ve daha da guzeli, altinda tamamlamakti. Bilegimi cok erken burkmus olmam ise guzel bir zugurt teselisi oldu. :)
Yarisin "Ultra-Trail World Tour Future" kapsamina alinma nedenini cok iyi anliyorum. Yaris guzel, bolge sihirli!
